Για «Το ελικόπτερο» του Βασίλη Βασιλικού (εκδ. «Εφημερίδα των Συντακτών») δεν θ’ αποτολμήσω να κάνω λογοτεχνική κριτική. Αυτήν τη δουλειά την κάνουν άλλοι καλύτερα από μένα. Αυτό που έχω να πω από αυτήν τη σκοπιά είναι ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Με παρέσυρε σε ένα ταξίδι μαζί του ευφρόσυνο λογοτεχνικά αλλά και διδακτικό ταυτόχρονα για τα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων της εξουσίας που κατέχουν νευραλγικά πόστα. Στο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού στα χρόνια της «αλλαγής» ένα πολιτικό στέλεχος, διορίζεται στη διοίκηση ενός μεγάλου «οργανισμού», της ΕΡΤ φυσικά, παρ’ όλο που δεν ονοματίζεται. Είναι ο αναπληρωτής γενικός διευθυντής (θέση που κατείχε ο Βασίλης Βασιλικός την τριετία 1981-1984). Δεν είναι ούτε στη βάση της ιεραρχίας, ούτε σε εξαιρετικά αποφασιστική θέση. Έρχεται με όνειρο να πατάξει το τέρας του δημοσιοϋπαλληλισμού και να αποδώσει στον ελληνικό λαό μια δημόσια τηλεόραση που να του αξίζει. Παρατηρώντας από το παράθυρο τη μεγάλη ταράτσα πλάι του σκέφτεται πως άνετα θα μπορούσε εκεί να προσγειωθεί ένα ελικόπτερο. Εργαλείο που τόσο είχε ανάγκη ο οργανισμός για να καλύπτει τις ειδήσεις χωρίς καθυστερήσεις. Είμαστε άλλωστε σε μια εποχή όπου το Ίντερνετ και το Skype δεν έχουν ακόμη μπει στη ζωή μας (μικρή παρένθεση, τα παλιά εκείνα χρόνια, οι…