Του Πάνου Σκουρολιάκου* Το Ερασιτεχνικό Θέατρο δίνει την ευκαιρία σε πολλά μέλη του να ανακαλύψουν το τάλαντό τους και κάποιοι από αυτούς να ακολουθήσουν την τέχνη του Διόνυσου ως αποκλειστικοί θεράποντές της Αρχέγονη είναι η ανάγκη του ανθρώπου να νιώσει, να αισθανθεί και να σκεφθεί για τα του βίου του. Τι θα τον διευκόλυνε για αυτήν την παρατήρηση και την ενεργοποίηση της συγκίνησης; Μα η κατασκευή μιας άλλης ζωής. Μιας άλλης πραγματικότητας. Συμπεφωνημένα ψευδούς, αλλά με όλες τις προϋποθέσεις της αληθινής. Δημιουργεί, λοιπόν, το θέατρο. Τοποθετεί απέναντί του αυτή την κατασκευασμένη πραγματικότητα και την παρατηρεί. Συμπεριφέρεται ως επιστήμονας στο εργαστήριο του. Δοκιμάζει δόσεις, αναλογίες, αντιδράσεις, συγκρούσεις. Υλικό του αποτελούν γεγονότα, ανθρώπινοι χαρακτήρες, πράξεις που πηγάζουν από τα συναισθήματα αλλά και τα επηρεάζουν, ώστε να καταλήξει εν τέλει σε συμπεράσματα και διδάγματα ζωής. Είναι μια επιστημονική διαδικασία το θέατρο; Όχι. Και τούτο γιατί πρωτίστως είναι ψυχαγωγία. Αγωγή ψυχής. Ζητούμενο, δε, είναι να εκπληροί και τις δύο έννοιες του όρου. Καλλιέργησε και έφτασε σε υψηλά επίπεδα την τέχνη του θεάτρου ο άνθρωπος. Ασχολήθηκε φανατικά με αυτήν και την εξέλιξε. Την εμπλούτισε με ό,τι καλύτερο είχαν να προσφέρουν και οι άλλες τέχνες. Στους ήχους, τα χρώματα, την κίνηση, τα κείμενα. Και το κοινό…