Του Πάνου Σκουρολιάκου* Η ενασχόληση των εθνικών θεάτρων με την οικεία παραγωγή θεατρικών κειμένων και ειδών δεν θα πρέπει να λειτουργεί σε βάρος των σύγχρονων θεατρικών προβληματισμών και τάσεων. Το εθνικό θέατρο μιας χώρας έχει καθήκον να διακονεί και να αναπτύσσει τη θεατρική τέχνη στην οικουμενική διάστασή της, λαμβάνοντας υπ' όψιν το παγκόσμιο ρεπερτόριο σε όλη την ιστορική του διαδρομή. Κυρίως όμως, ως εθνικό, έχει υποχρέωση να μελετά, να ερευνά και να διδάσκει σκηνικά τις γηγενείς περιοχές του θεάτρου, όπως το αρχαίο δράμα για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα. Περιφερειακά, οφείλει να αγκαλιάζει ειδικές κατηγορίες θεατών, όπως παιδιά και νέους, μειονότητες και άλλες ομάδες, με το ανάλογο ρεπερτόριο. Ακόμα πρέπει να καλύπτει τις ανάγκες για θεατρική έρευνα, αναζήτηση και πειραματισμό σε νέες μορφές θεάτρου, για θεατρική εκπαίδευση και βέβαια να μεριμνά για την παρουσία του στην παγκόσμια θεατρική σκηνή με παραστάσεις, ανταλλαγές και συνεργασίες. Μεγάλη η πορεία αυτού του είδους των θεατρικών σκηνών. Το παλιότερο εθνικό θέατρο είναι η «Κομεντί Φρανσέζ» που ιδρύθηκε από τον Λουδοβίκο ΙΔ' το 1860. Ακολούθησε -στη Γαλλία πάντα- η δημιουργία άλλων έξι εθνικών θεάτρων. Άλλα θέατρα με μακρά ιστορία είναι το «Κόνγκελιγε Τεέτερ» (Δανία 1772), «Μπούργκτεατερ» (Αυστρία 1776) κ.α. Το Ελληνικό Εθνικό Θέατρο (Ε.Θ.)…