Η τηλεόραση με τον ίδιο τρόπο που ατομικά απευθύνεται στον θεατή, έτσι εξατομικευμένα επιχειρεί τον παραμερισμό του συλλογικού ενδιαφέροντος, προκειμένου να προβάλει το ατομικό που το ανάγει σε γενικότητα και το επιβάλλει ως κάτι που αφορά όλη την κοινωνία Του Πάνου Σκουρολιάκου* Ως αποφασιστικό εργαλείο της καθημερινότητας για μια σειρά από ανάγκες μας, η τηλεόραση, παρ’ ότι απευθύνεται σε όλους εμάς μαζικά, ταυτόχρονα λειτουργεί και μέσω της ατομικής στόχευσης. Με ενεργά αυτά τα δύο επίπεδα, πετυχαίνει την εξάρτηση από αυτήν, μεγάλου μέρους των πολιτών. Παρεμβαίνει αποφασιστικά στην καταναλωτική μας συμπεριφορά, στην επιβολή τρόπου ζωής και βέβαια στις πολιτικές μας επιλογές. Πέτυχε να είναι το κέντρο των πολιτικών διεργασιών, αναλαμβάνοντας εργολαβικά τη διεξαγωγή της πολιτικής αντιπαράθεσης, μεταφέροντας την από τους δρόμους και τις πλατείες στα τηλεοπτικά στούντιο και ελέγχοντας την πλήρως. Οι όποιες επιβιώσεις πολιτικής δράσης σε δρόμους και πλατείες, μεταδίδονται ως πληροφορία και ως εικόνα, κυρίως από την τηλεόραση. Παρεμβαίνει και εδώ στον τρόπο και στην οπτική από την οποία θα μεταδοθεί μια πολιτική δράση. Τα κολακευτικά τηλεοπτικά πλάνα από μία συγκέντρωση μαζί με εκείνα που εκθέτουν τους διοργανωτές, εναλλάσσονται στην τηλεοπτική καθημερινότητα αναλόγως της θέσης του καναλιού (ή του καναλάρχη), απέναντι στο κόμμα ή στην πολιτική ομάδα που δρα.…