Η χώρα μας, κουβαλώντας την κληρονομιά της ίδρυσης της Εκκλησίας της Ελλάδος από τους Βαυαρούς διαφεντευτές του νέου ελληνικού κράτους, έχει δύο αιώνες τώρα αρκούντως ταλαιπωρηθεί από το σφιχταγκάλιασμα κοσμικής και πνευματικής εξουσίας. Με την ανακήρυξη του αυτοκέφαλου της Εκκλησίας της Ελλάδος το 1833, το Οικουμενικό Πατριαρχείο αρνείται να δεχτεί την απόσπαση κανονικών εδαφών που του ανήκουν και μόνο το 1850- και κατόπιν πολιτικών πιέσεων- αποδέχεται την κατάσταση, εκδίδοντας τον Τόμο Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Του Πάνου Σκουρολιάκου* Σε κάθε βήμα της νεότερης ιστορίας μας, η Εκκλησία, που είναι βαθιά ριζωμένη στις παραδόσεις, τις αναφορές και τις καρδιές μεγάλου μέρους του λαού, χρησιμοποιήθηκε από κοσμικές πολιτικές δυνάμεις για τις δικές τους επιδιώξεις και την εξυπηρέτηση ιδιοτελών τους συμφερόντων. Αρχιερατικές μίτρες και ράβδοι ευλόγησαν τόπους εξορίας, βασανισμούς και εξοντώσεις πολιτικών αντιπάλων. Η «δεξιά του Κυρίου», ταυτιζόμενη με τη δεξιά πολιτική παράταξη, φρόντιζε να δικαιολογεί παρανομίες, αυθαιρεσίες και αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, απολαμβάνοντας μέρος της κοσμικής εξουσίας. Δυστυχώς, το φαινόμενο αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα καθ’ ημάς. Εχει προϊστορία και διαστάσεις διεθνείς, με πλέον πρόσφατο παράδειγμα τις αναταράξεις λόγω της χορήγησης αυτοκεφαλίας στην Ουκρανική Εκκλησία από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας…