Σπουδαίο πράγμα να είναι κανείς δικαστής και μεγάλο το φορτίο ευθύνης που του αναλογεί. Σκληρό και απαιτητικό το επάγγελμα του δικαστή. Του Πάνου Σκουρολιάκου* Οτιδήποτε γύρω από τη Δικαιοσύνη, τους δικαστές και τα δικαστήρια, έλκει πάντα το ενδιαφέρον των πολιτών. Οι τελευταίες συγκυρίες με την απόφαση για τον νόμο Παππά και τις αδειοδοτήσεις των καναλιών, η απόφαση για τους εγκλωβισμένους εδώ και δεκαετίες από τις προηγούμενες κυβερνήσεις συμβασιούχους υπαλλήλους που θα πρέπει να επιστρέψουν και την αμοιβή των κόπων τους, η ιστορία του «Νουρ 1», καθώς και οι αποφάσεις για την υπόθεση της Ηριάννας, πυροδότησαν την επικαιρότητα. Σπουδαίο πράγμα να είναι κανείς δικαστής και μεγάλο το φορτίο ευθύνης που του αναλογεί. Σκληρό και απαιτητικό το επάγγελμα του δικαστή. Κάποτε, στα χρόνια της αθηναϊκής δημοκρατίας δηλαδή, δεν ήταν επάγγελμα. Ήταν ιερή υποχρέωση. Στην Ηλιαία, το λαϊκό δικαστήριο του Δήμου, χρέη δικαστή ασκούσαν οι απλοί πολίτες. Κάθε χρόνο, από κάθε φυλή, κληρώνονταν 2.000 Ηλιαστές για να αντιμετωπίζουν τις καθημερινές ανάγκες για την απονομή της δικαιοσύνης. Εφόσον καθένας από αυτούς δεν είχε χρέη στο Δημόσιο και δεν είχε στερηθεί των πολιτικών του δικαιωμάτων. Αυτή τη θεμελιακή λειτουργία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας δεν θα μπορούσε βέβαια να την αφήσει ασχολίαστη ο μέγιστος κωμικός ποιητής της…