Του Πάνου Σκουρολιάκου* Μετράμε από το 1981 δώδεκα μεγάλες πυρκαγιές στην Αττική. Και σε όλες τις περιπτώσεις είχαμε την ίδια αντιμετώπιση. Παρατηρούμε μια παροδική εγρήγορση της κοινωνίας και της πολιτείας,  αύξηση της κοινωνικής ευαισθητοποίησης με ταυτόχρονη αυξημένη κρατική μέριμνα, χωρίς όμως να έχει φροντίσει τόσες δεκαετίες η πολιτεία να ανασχέσει τα φαινόμενα που επιτρέπουν  στη φωτιά,  αυτή  την φυσική καταστροφή με τις σημαντικές οικολογικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, να επιφέρει οδυνηρές  συνέπειες   για τον ανθρώπινο παράγοντα.  Αν το πρόβλημα είναι μεγάλο σε περιπτώσεις όπου καίγονται αμιγώς δασικές εκτάσεις, γίνεται τεράστιο και με ανυπολόγιστες συνέπειες όταν η φωτιά πλήττει κατοικημένες περιοχές όπως συνέβη με τις πρόσφατες πυρκαγιές σε  Μάτι, Ραφήνα και Κινέτα. Στην Ανατολική Αττική η απώλεια ζωών είναι εξαιρετικά  μεγάλη. Στη βάση του προβλήματος εδώ, βρίσκεται η ανθρώπινη δραστηριότητα.  Η αλόγιστη χρήση δασικών εκτάσεων για οικιστική  χρήση. Όποιος έχει περάσει από τους δρόμους στον Νέο Βουτζά και στο Μάτι, ξέρει πολύ καλά πως με το ζόρι στις περισσότερες περιπτώσεις χωρά ένα αυτοκίνητο στο πλάτος τους. Όταν λοιπόν σε μια περίπτωση πυρκαγιάς εγκλωβίζονται αυτοκίνητα που κινούνται προς την θάλασσα για να σωθούν,   με είκοσι ή σαράντα χιλιόμετρα την ώρα και η φωτιά τρέχει με εννέα μποφόρ, ή  εκατό χιλιόμετρα την ώρα,…