Του Πάνου Σκουρολιάκου * Δυστυχώς, τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα της Μελίνας έκλεισαν τον ιστορικό τους κύκλο. Για πολλούς λόγους, δεν μπορούν να λειτουργήσουν μέσα στο σημερινό περιβάλλον δεκαέξι θέατρα στην Περιφέρεια Η δημιουργία των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη το 1983, ήταν μια βαθύτατα δημοκρατική και προοδευτική πράξη. Η ξεχασμένη περιφέρεια, η υποτιμημένη «επαρχία», είχε πια δεκαέξι τοπικά θέατρα διασπαρμένα σε όλη τη χώρα, με την αναγκαία υλικοτεχνική υποδομή, με μόνιμο τεχνικό και διοικητικό προσωπικό, με Δ.Σ., πρόεδρο και καλλιτεχνικό διευθυντή. Κάθε θέατρο οργάνωνε το ρεπερτόριό του, τις παραγωγές του και τις παράλληλες εκδηλώσεις του. Ο οικείος δήμος και το ΥΠΠΟ χρηματοδοτούσαν αυτά τα θέατρα. Τότε υπήρχε χρήμα. Δυστυχώς όμως, γύρω στο 2000, η Πολιτεία, άρχισε να αποσύρει το ενδιαφέρον της γι’ αυτά τα θέατρα. Παρ’ ότι ακόμη υπήρχε χρήμα. Το διαπίστωσα προσωπικά ως διευθυντής τότε του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης στη Λαμία, ερχόμενος σε επαφή με το αρμόδιο υπουργείο. Κανείς τότε δεν συμμερίζονταν τις διαπιστώσεις μου. Ο χρόνος που πέρασε, κατά δυστυχίαν, επιβεβαίωσε εκείνες τις απαισιόδοξες προβλέψεις. Η επελθούσα μάλιστα αργότερα κρίση, έβαλε οριστικό τέλος στη συμπαράσταση του ΥΠΠΟ ώστε τα θέατρα αυτά να επιτελούν το έργο για το οποίο δημιουργήθηκαν. Τώρα άλλωστε, δεν υπήρχε και χρήμα. Να σημειώσουμε…