Είμαστε η Ιστορία και ο πολιτισμός της εποχής μας και των εποχών που προηγήθηκαν. Μέσα από τις πολιτικές, τη ζωγραφική, τη μουσική, τα αγάλματα, τις κινηματογραφικές ταινίες. Του Πάνου Σκουρολιάκου*   Όσον αφορά τον κινηματογράφο, εκείνη η εποχή της νεότερης Ιστορίας μας που γοητεύει περισσότερο τους Έλληνες είναι πιστεύω η δεκαετία του 1950. Οι ταινίες της εποχής παίζονται από την τηλεόραση εξασφαλίζοντας μεγάλες θεαματικότητες. Τα τραγούδια της ακούγονται φανατικά, γνωρίζουν επανεκτελέσεις, ακόμα και διασκευές. Στα εικαστικά, οι πρωτοπόροι δημιουργοί της είναι και σήμερα αξεπέραστοι. Συχνές είναι οι ονειροπολήσεις προς εκείνη την εποχή. Και δεν είναι η εξ επαγγέλματος διαστροφή ενός ηθοποιού να φαντάζεται πως είναι ρόλος σε μια ασπρόμαυρη ταινία του '50... Ένας άνθρωπος με φαρδιά κοστούμια και γραβάτα, με άσπρο πουκάμισο κι εκείνη τη ρεμπούπλικα της εποχής, που αμέσως μεταφέρεται στα «πλάνα» από την οδό Πανεπιστημίου της εποχής, την κεντρική οδό με τους λίγους πεζούς, τα ακόμα λιγότερα αυτοκίνητα, τα όμορφα κτήρια και τα γαλήνια πρόσωπα των ανθρώπων. Μια γαλήνη που ακολούθησε τη σκληρή δεκαετία του '40 με έναν παγκόσμιο και αμέσως μετά έναν οδυνηρό εμφύλιο πόλεμο. Κάποιοι από τους πολιτικούς εξόριστους γυρνούν και η ψευδαίσθηση του σελιλόιντ είναι ανακουφιστική. Η ασπρόμαυρη οθόνη των ταινιών της εποχής δένει με…