Ο Αριστοφάνης προτείνει στους συμπολίτες του μια ουτοπία που θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Αυτή τη μετάβαση από το όνειρο στη ζωή καλούνται να τη φέρουν σε πέρας οι γυναίκες.
Την παγκόσμια οικονομική κρίση που δοκίμασε σκληρά και την Ελλάδα διαδέχθηκε μια μεγαλύτερη κρίση, παγκόσμια κι αυτή, η υγειονομική. Στο φόντο των δύο αυτών κρίσεων πολλές άλλες βρίσκονται σε εξέλιξη.
Για τον « ΠΛΟΎΤΟ» του Αριστοφάνη ο λόγος και για την παράσταση που σκηνοθέτησε σε δική του διασκευή ο Γιώργος Κιμούλης στην Επίδαυρο. Κριτική θεάτρου στην ΑΥΓΗ, κατέθεσε ήδη ο Λέανδρος Πολενάκης. Μακριά από την παρούσα στήλη λοιπόν, φιλοδοξίες κριτικής αποτίμησης. Η φιλία με τον Κιμούλη πάει πίσω πολλές, πολλές δεκαετίες (φεύ!). Τον γνωρίζω και τον έχω παρακολουθήσει σε όλα τα βήματά του. Συνυπήρξαμε συμφοιτητές, αλλά και συμπαίκτες αργότερα στο σανίδι. Η σχέση μου με το έργο είναι βιωματική, μιας και έχω παίξει τον «Χρεμύλο» σε παράσταση του αείμνηστου Κώστα Μπάκα, και ακόμα ήταν μια από τις κωμωδίες που δούλευα πάντα με τους φοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο αλλά και με τους σπουδαστές στην Δραματική Σχολή. Για να είμαι ειλικρινής από την αρχή. Θεωρώ πως ο Κιμούλης είναι ένας πολυμήχανος, ευφυέστατος θεατρίνος. Εδώ, είχε άλλους δύο σπουδαίους ομότεχνους τον Μπέζο και τον Φιλιππίδη. Αλλά και τους Γιαννόπουλο και Φάις και ακόμα μια σπουδαία ομάδα νέων ηθοποιών και μουσικών. Είχε την εικαστική συνεισφορά του Γιώργου Πάτσα, τον ήχο του Γιώργου Ανδρέου και τέλος την μετάφραση του Κ.Χ. Μύρη, που χρησιμοποίησε για να στήσει την δική του εκδοχή πάνω στο κείμενο. Εδώ, ο Κιμούλης, οργανώνει την πιο απροσδόκητη έναρξη παράστασης Αριστοφανικού έργου. Σε…