Επιστροφή στην πλατεία Κλαυθμώνος
Πάγιο αίτημα της Αριστεράς ήταν πάντα οι διαφανείς προσλήψεις εκ μέρους του Δημοσίου σε θέσεις εργασίας και πολύ περισσότερο σε θέσεις ευθύνης. Συμφωνεί άλλωστε με αυτή τη θέση και οποιοσδήποτε άλλος δημοκρατικός πολίτης. Η παράδοση του νεότερου ελληνικού κράτους δυστυχώς έχει να επιδείξει χαμηλές επιδόσεις όσον αφορά το παραπάνω δίκαιο αίτημα. Η πλατεία Κλαυθμώνος ονομάστηκε έτσι επειδή ύστερα από κάθε εκλογική διαδικασία εκεί έκλαιγαν οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, τους οποίους είχε διορίσει η κυβέρνηση που μόλις έχασε τις εκλογές. Η κατοχύρωση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων ομαλοποίησε τα πράγματα. Όμως με την πρόσφατη κρίση αμφισβητήθηκε πάλι αυτή η πρόνοια. Αν καταργηθεί μια δημόσια θέση, μας έλεγαν, χάνει τη δουλειά του και ο υπάλληλος (του Δημοσίου) που υπηρετούσε σε αυτήν. Σοβαρό θέμα υπάρχει στον χώρο του πολιτισμού, με τις καλύψεις των θέσεων των καλλιτεχνικών διευθυντών σε εποπτευόμενους από το υπουργείο Πολιτισμού φορείς. Από παράδοση, η θέση ανετίθετο από τον/την εκάστοτε υπουργό Πολιτισμού σε όποιον/α έκρινε πως ήταν κατάλληλος/η για το αξίωμα! Την ίδια οδό ακολούθησε και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας το 2015. Βεβαίως η επιλογή της προκήρυξης των θέσεων αυτών με διαφάνεια και αξιοκρατία ήταν πάντα στις επιλογές μας. Έτσι λοιπόν, στις 29.5.2019, το ΥΠΠΟ προκηρύσσει…
