Αρχίζει αυτές τις ημέρες η δίκη του Δ. Λιγνάδη που κατηγορείται για βαριά κακουργήματα. Το νομικό κομμάτι της υπόθεσης είναι στα χέρια των δικαστών και των άλλων συντελεστών της δίκης. Εργο βαρύ και απαιτητικό. Παράλληλα, όμως, έντονη είναι και μια άλλη διάσταση της υπόθεσης: η πολιτική.
Η υπόθεση Λιγνάδη δεν εξελίχθηκε εν καινώ. Δεν έλαβε χώρα σε ουδέτερο πολιτικά και κοινωνικά περιβάλλον. Και κυρίως, δεν αποκαλύφθηκε σε μια εποχή ηρεμίας. Αυτός ο οποίος έγινε γνωστός στο πανελλήνιο ως «γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης» δρούσε εντός συγκεκριμένου πολιτικού και κοινωνικού πλαισίου.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως οι πρώτες ενδείξεις μάς πηγαίνουν πίσω στη δεκαετία του ’80. Κάτι είχε ακουστεί τότε. Σύντομα ξεχάστηκε γιατί η υπόθεση δεν έφτασε ποτέ στο δικαστήριο. Οι καλοπροαίρετοι είπαν τότε πως ήταν απλώς ένα κουτσομπολιό που δεν αποδείχτηκε. Δεν γνωρίζουμε όμως τι πράξεις ή παραλείψεις οδήγησαν τις Αρχές ώστε να μη φτάσει ποτέ η υπόθεση στο δικαστήριο. Ετσι έμεινε σαν κάτι «που είχε ακουστεί».
Κυριάκος Μητσοτάκης, Μαρέβα Γκραμπόφσκι, Δημήτρης Λιγνάδης, Λίνα Μενδώνη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, για την παράσταση «Πέρσες» του Εθνικού Θεάτρου, 27 Ιουλίου 2020
Από εκεί, ερχόμαστε στην εποχή μας, όπου τον τόπο κυβερνά η Ν.Δ. Η εκδικητική Δεξιά έρχεται με σχέδιο, να αποκαθηλώσει την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, όπως η ίδια δηλώνει. Επιστρατεύει, λοιπόν, «τα δικά της παιδιά», που δεν είναι όμοια με εκείνα των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Καλλιτέχνες, δηλαδή, σαν τον Ρόμπερτ Γουίλιαμς που έγραψε τον ύμνο της ΟΝΕΔ ή τον Πασχάλη. Τώρα, φέρνει στο πολιτικό και κομματικό προσκήνιο καλοαναθρεμμένα παιδιά από τα κολλέγια και καλλιτέχνες που αναδείχθηκαν μέσω του Εθνικού Θεάτρου, των διαφόρων Ιδρυμάτων Πολιτισμού και των τηλεοπτικών καναλιών.
Ναυαρχίδα της «ιδεολογικής επικράτησης» της Δεξιάς επιλέχθηκε να είναι το Εθνικό μας Θέατρο. Ερχόμενη η Ν.Δ. στην εξουσία, βρήκε έτοιμο από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. διαγωνισμό για την πλήρωση της θέσης του Καλλιτεχνικού Διευθυντή. Θα μπορούσε να τον προχωρήσει. Ή έστω να τον συμπληρώσει με ό,τι θεωρούσε απαραίτητο. Αντ’ αυτού, πέταξε στα σκουπίδια την προκήρυξη και διόρισε διευθυντή, με την υπογραφή της κ. Μενδώνη, τον κ. Δημήτρη Λιγνάδη. Ο κ. Διευθυντής ανέλαβε έργο το οποίο, πέρα από την καλλιτεχνική, είχε και πολιτική στόχευση.
Και επειδή τα πάντα για τον κ. Μητσοτάκη είναι επικοινωνία, χρησιμοποιήθηκε η λειτουργία ενός Εθνικού Θεάτρου για την τρέχουσα διαφημιστική κουζίνα του Μαξίμου. Στην ανάγνωση της τραγωδίας των «Περσών» του Αισχύλου για το Φεστιβάλ Επιδαύρου επικρατούσε αγωνία. Οχι για το αποτέλεσμα του καλλιτεχνικού εγχειρήματος, αλλά εξαιτίας της «παράστασης» που θα εδίδετο κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Ο κ. Διευθυντής από νωρίς είχε πιάσει θέση, όχι στην αίθουσα του Θεάτρου, αλλά στο πεζοδρόμιο, εκτός Θεάτρου. Παρούσα και η αγωνιούσα κ. υπουργός Πολιτισμού Λ. Μενδώνη μαζί με τον τότε γενικό γραμματέα Δ. Γιατρομανωλάκη. Ποιόν περίμεναν άλλωστε; Οι ηθοποιοί και οι λοιποί συντελεστές από νωρίς στις θέσεις τους. Ολοι ήσαν εκεί. Κανείς δεν έλειπε, εκτός του συγγραφέα, που ως γνωστόν ήταν αδύνατον να παραστεί.
Αλλωστε, στην πρώτη ανάγνωση για το ανέβασμα ενός έργου ο άγραφος νόμος του Θεάτρου δεν επιτρέπει σε κανέναν άλλο πέραν των ηθοποιών και των συντελεστών να παραστεί. Το μυστήριο λύθηκε σύντομα. Εφτασε ο κ. Πρωθυπουργός. Η χαρά ξεχείλισε στο πεζοδρόμιο της Αγίου Κωνσταντίνου. Αγκαλιές και καλωσορίσματα από τον κ. Λιγνάδη και την κ. Μενδώνη. Ο χαρούμενος πρωθυπουργός μπήκε στο θέατρο και σαν καλός επιθεωρητής πήρε θέση για να ακούσει το έργο. Ο κ. Διευθυντής σύστησε δυο-τρεις ηθοποιούς για να αγνοήσει τους υπόλοιπους. Αμέσως φωνές διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης ακούστηκαν στην αίθουσα από την «πλέμπα» που δεν τη σύστησαν. Το αιώνια αμήχανο χαμόγελο του κ. Μητσοτάκη έγινε ακόμα πιο αμήχανο. Οπως και να ’χει, η πρώτη πράξη με κωδικό «Επικοινωνία Πέρσες 1» είχε ολοκληρωθεί με σχετική επιτυχία. Η δεύτερη πράξη του «Επικοινωνία Πέρσες 2» ολοκληρώθηκε στην Επίδαυρο, όπου ο πρωθυπουργός έφτασε με ελικόπτερο.
Ηρθαν όμως οι αποκαλύψεις από τα θύματα της υπόθεσης σεξουαλικής κακοποίησης και βιασμών. Παγωμάρα στην κυβέρνηση. Οι χαρές, οι αγκαλιές και τα ελικόπτερα είχαν καταγραφεί και διαφημιστεί έντονα. Τι θα μπορούσε να τα ακυρώσει άραγε; Μόνο το θράσος. Το απύθμενο θράσος. Και ξαφνικά, ουδείς εγνώριζε τον πολιορκητικό κριό της Δεξιάς στον Πολιτισμό. «Παραιτήθηκε», έλεγαν Μητσοτάκης και Μενδώνη, «για προσωπικούς λόγους». Μετά επιχειρήθηκε να θυσιαστεί αναλαμβάνοντας το βάρος η κ. Μενδώνη, η οποία μας διαβεβαίωνε ότι δεν εγνώριζε τον κ. Λιγνάδη (!) και ότι την ξεγέλασε γιατί ήταν ηθοποιός.
Βεβαίως λίγο καιρό νωρίτερα, σίγουρη για το ήθος του καλλιτεχνικού διευθυντή, η κ. υπουργός, σε συζήτηση στη Βουλή για τις σκανδαλώδεις φωτογραφικές αναθέσεις στο πρόγραμμα «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» με ερώτηση που υπέβαλα μου είχε απευθύνει το επικό: «Εκτός, κύριε βουλευτά, αν εσείς ή ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβητεί, πέρα από τις ικανότητες, και το ήθος του Λιγνάδη»!
Βεβαίως ο κ. Λιγνάδης δεν είναι το μόνο χαρτί της Δεξιάς στη μάχη ενάντια στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς. Ο καλός του φίλος κ. Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, κατά το πρώτο λοκντάουν, διαβεβαίωνε τους ηθοποιούς πως πήρε τηλέφωνο τον πρωθυπουργό και του ζήτησε να μείνουν τα θέατρα ανοιχτά. Μάλιστα ο κ. Χωμενίδης έσπευσε να ευχαριστήσει τον κ. Μαρκουλάκη, ο οποίος απαντώντας σημείωσε πως οι ευχαριστίες πρέπει να απευθυνθούν σε πρωθυπουργό, υπουργό και γενικό γραμματέα. Διακριτικά, όμως, απομακρύνθηκε από τον αδελφικό του φίλο ο κ. Μαρκουλάκης μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης βιασμών.
Υπάρχουν κι άλλοι, πολλοί αγνοί σταυροφόροι ενάντια στην Αριστερά. Κορυφαίος, ο διανοούμενος των βορείων προαστίων που παίρνει και δίνει γραμμή από και προς Μαξίμου.
Τόσο σίγουρη είναι η Δεξιά, λοιπόν, για τα ιδεολογικά όπλα της ενάντια στην Αριστερά; Ας σκεφτούν γιατί η Αριστερά με τόσες διώξεις, τόσες συκοφαντίες, με πιο πρόσφατη το «Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», ηγεμονεύει στον τομέα των ιδεών, αλλά και του ήθους.
Το ήθος της Δεξιάς, πάντως, επαληθεύεται καθημερινά. Και με την πολιτική διάσταση της υπόθεσης Λιγνάδη.
Πηγή: efsyn
