Την Τρίτη 15-3-2022, στο Μέγαρο της Βουλής, συνήλθε η Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Ελληνισμού της Διασποράς σε κοινή συνεδρίαση με την Παγκόσμια Διακοινοβουλευτική Ένωση Ελληνισμού (Πα.Δ.Ε.Ε.) με θέμα ημερήσιας διάταξης «Εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή».
Στην Επιτροπή τοποθετήθηκε και ο βουλευτής Ανατολικής Αττικής και αναπλ. Τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Πάνος Σκουρολιάκος.
Η τοποθέτησή του είχε ως εξής:
Σας καλωσορίζω και εγώ και εύχομαι αυτό το διήμερο να είναι πραγματικά παραγωγικό, όπως φαίνεται ότι είναι.
«Φεύγοντας άφησα το παράθυρο ανοιχτό». Είναι μια μικρή φράση, πέντε λέξεις όλες κι όλες. Χωρίς να θέλω να δραματοποιήσω καμία κατάσταση, ετοιμάζοντας μια παράσταση για την Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία με τίτλο «Στο Γαλατά ψιλή βροχή», έπεσα πάνω της και πραγματικά αυτή η μικρή φράση, αυτές οι πέντε λέξεις, ήταν η βάση και η ραχοκοκαλιά της παράστασης που έκανα τελικά. Είναι μία καταγραφή της προφορικής ιστορίας, η σπαρακτική καταγραφή, η κατάθεση που διάβασε πριν από λίγες ώρες η Αντιπεριφερειάρχης. «Φεύγοντας άφησα το παράθυρο ανοιχτό». Γιατί; Σε μια πρώτη ανάγνωση, γιατί φοβόταν, γιατί έπρεπε να φύγει, γιατί κινδύνευε.
Νομίζω ότι υπάρχει ένα άλλο νόημα και ένα άλλο μήνυμα και μια άλλη ζωή. Ήταν το παράθυρο ανοιχτό, γιατί έτσι ήταν η ζωή τους εκεί που ζούσαν. Ήταν ανοιχτή η ζωή τους, είχαν καλές σχέσεις με τους συντοπίτες αλλόθρησκους και αλλόφυλους. Ήταν ένας λαός ανοιχτός, δημιουργικός και προοδευτικός. Και γιατί έφυγε; Ελπίζοντας ότι σύντομα θα γυρίσει πίσω. Αν κάνει κάποιος μια βόλτα στα Ελαιοπερίβολα στην Τρίγλια, στη Σιγή, αν πάει στην Καππαδοκία και δει τους ναούς, έχει την αίσθηση ότι μόλις πριν από ένα πολύ μικρό διάστημα έφυγαν αυτοί οι άνθρωποι από εκεί, γιατί έχουν αφήσει εκεί πίσω την ψυχή τους, γιατί σκέφτονται κάθε μέρα αυτό τον τόπο και ο νόστος είναι σημαντικός για μας τους Έλληνες, είναι στοιχείο του DNA μας από αρχαιοτάτων, όπως λέμε χρόνων, με τον Οδυσσέα που πάσχισε τόσο πολύ να γυρίσει στην πατρίδα του και πέρασε τόσα βάσανα και τόσες φουρτούνες.
Έφυγαν λοιπόν, έφυγαν από κει και ήρθαν την αγκαλιά της μητέρας πατρίδας, που τους υποδέχθηκε με προσωνύμια «τουρκόσποροι» και λοιπά -είναι γνωστό, είναι γνωστά αυτά- γιατί ήταν πρόσφυγες, δικοί μας πρόσφυγες και θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε πρόσφυγας, που σου χτυπάει την πόρτα, είναι δικός σου πρόσφυγας και πρέπει να τον φροντίσεις. Οι πρόσφυγες δεν χωρίζονται σε ομόθρησκους και αλλόθρησκους, σε ξανθούς ή σκούρους. Έκανε μια πολύ αναλυτική παρουσίαση ο αγαπητός φίλος, ο Μανούσος Βολουδάκης για την Ρωμιοσύνη στο Λίβανο και στη Συρία. Ένα, ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι αυτοαποκαλούνται Ρωμιοί, θέλουν να είναι Ρωμιοί, είναι Άραβες, είναι Σύροι, αλλά στον πολιτισμό είναι Έλληνες, επιμένουν ότι «εμείς είμαστε Ρωμιοί», πέρα από τις κοινότητες που είπαμε ότι έχουμε παντού εκεί. Έλληνες, Έλληνες.
Έτσι λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν εδώ, μας φρόντισαν, μας μετέφεραν πολιτισμό, μετέφεραν την φλόγα τους για μάθηση, μας μπόλιασαν με όλα αυτά, έφυγαν από τα πατρώα χώματα κακήν κακώς, γιατί κάποιοι τους άφησαν μόνους τους, κάποιοι που μας ώθησαν, ίσως, στην Μικρασιατική Εκστρατεία, που είχε την κατάληξη της Μικρασιατικής Καταστροφής. Τώρα αυτές τις μέρες ζούμε ένα άλλο κράτος, έναν άλλο λαό να είναι εγκαταλειμμένος από αυτούς που του πρότειναν, ίσως, να γίνει μέρος στρατιωτικών συμμαχιών, στρατιωτικών συμφώνων και οικονομικών και κοινωνικοοικονομικών ενώσεων.
Και το λέω αυτό, γιατί όπως ειπώθηκε και προηγουμένως, ο Ελληνισμός εκεί έχει πολύ βαθιές ρίζες, στην Ταυρίδα που είπε ο Αγαπητός Γιάννης Αμανατίδης, στην Ιφιγένεια εν Ταύροις. Πάει πολύ πίσω από τους ιστορικούς χρόνους, στις εποχές του μύθου, η παρουσία των Ελλήνων εκεί. Αυτή τη στιγμή είναι ένα κομμάτι του Ελληνισμού στη Μαριούπολη, στην Οδησσό, στην ευρύτερη περιοχή. Ας μην ακολουθήσουν τη μοίρα των Μικρασιατών μας και των Ποντίων αδελφών. Ας μην έχουμε μια καινούργια Μικρασιατική Καταστροφή για αυτούς τους ανθρώπους εκεί. Πρέπει να είμαστε παρόντες, πρέπει να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για αυτούς τους ανθρώπους και ζητώ από όλους τους αγαπητούς και αγαπητές Συνέλληνες, μέλη των κοινοβουλίων τους, να μεταφέρουν τις εμπειρίες τις δικές μας, ώστε να μην έχουμε επαναλήψεις σήμερα στην Ουκρανία και αύριο ίσως κάπου αλλού.
Να σας ευχαριστήσω πολύ και να συμπληρώσω ότι υπάρχει κι άλλο ένα κομμάτι του Ελληνισμού στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο, στην Τένεδο, έχουμε και μια κοινότητα πια και στη Σμύρνη, όπου έχουμε και μητρόπολη. Αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι Συνέλληνες είναι τώρα εκεί και είναι εμπερίστατοι. Πρέπει και αυτούς να τους σκεφτούμε, πρέπει και τα δικά τους προβλήματα να φροντίσουμε να επιλύσουμε.
Σας ευχαριστώ πολύ.
