Εφευρετική και ευφάνταστη η συντεχνία των θεατρίνων στη μεγάλη πορεία της εξέλιξης του θεάτρου από τα Ελευσίνια Μυστήρια έως τη σημερινή του μορφή, εμπλούτισε τη σκηνική παρουσίαση των κειμένων με στοιχεία που εξυπηρετούσαν το κείμενο αλλά ικανοποιούσαν και τις ανάγκες του θεάματος, ώστε να προσφέρουν στον θεατή πληρότητα και ικανοποίηση.
Όταν ανοίγει η αυλαία θεάτρου και πριν ακόμη παρακολουθήσουμε τη δράση μέσα από την υποκριτική των ηθοποιών και τα άλλα στοιχεία του θεατρικού γεγονότος, το πρώτο που αντικρίζουμε είναι η εικόνα. Μια εικόνα που θα πρέπει με την πρώτη ματιά να δίνει το στίγμα της παράστασης.
Παμπάλαια είναι η ανάγκη των ανθρώπων να συναντιούνται με κάποια σημαντική συνήθως ευκαιρία για να ανανεώνουν δεσμούς, να κάνουν νέες γνωριμίες, να συνυπάρχουν και να προχωρούν στο μέλλον ανανεωμένοι. Σε γνωριμίες, ιδέες, εμπειρίες.
Καμιά φορά και οι φυλακές γίνονται τραγούδι. Ιδιαίτερα αυτές που έκλεισαν εντός τους αγωνιστές της κοινωνικής προόδου. Μια τέτοια φυλακή είναι κι αυτή του Ωρωπού.
Τους έχει γίνει έμμονη ιδέα. Κοιμούνται και ξυπνούν με την ιδέα της «δεξιότητας». Δεν ξέρω αν βαθιά το εννοούν ή απλώς τους αρέσει γιατί η «δεξιότητα» ηχητικά παραπέμπει στη «Δεξιά».
Πάγιο αίτημα της Αριστεράς ήταν πάντα οι διαφανείς προσλήψεις εκ μέρους του Δημοσίου σε θέσεις εργασίας και πολύ περισσότερο σε θέσεις ευθύνης. Συμφωνεί άλλωστε με αυτή τη θέση και οποιοσδήποτε άλλος δημοκρατικός πολίτης. Η παράδοση του νεότερου ελληνικού κράτους δυστυχώς έχει να επιδείξει χαμηλές επιδόσεις όσον αφορά το παραπάνω δίκαιο αίτημα. Η πλατεία Κλαυθμώνος ονομάστηκε έτσι επειδή ύστερα από κάθε εκλογική διαδικασία εκεί έκλαιγαν οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, τους οποίους είχε διορίσει η κυβέρνηση που μόλις έχασε τις εκλογές. Η κατοχύρωση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων ομαλοποίησε τα πράγματα. Όμως με την πρόσφατη κρίση αμφισβητήθηκε πάλι αυτή η πρόνοια. Αν καταργηθεί μια δημόσια θέση, μας έλεγαν, χάνει τη δουλειά του και ο υπάλληλος (του Δημοσίου) που υπηρετούσε σε αυτήν. Σοβαρό θέμα υπάρχει στον χώρο του πολιτισμού, με τις καλύψεις των θέσεων των καλλιτεχνικών διευθυντών σε εποπτευόμενους από το υπουργείο Πολιτισμού φορείς. Από παράδοση, η θέση ανετίθετο από τον/την εκάστοτε υπουργό Πολιτισμού σε όποιον/α έκρινε πως ήταν κατάλληλος/η για το αξίωμα! Την ίδια οδό ακολούθησε και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας το 2015. Βεβαίως η επιλογή της προκήρυξης των θέσεων αυτών με διαφάνεια και αξιοκρατία ήταν πάντα στις επιλογές μας. Έτσι λοιπόν, στις 29.5.2019, το ΥΠΠΟ προκηρύσσει…
Για τους ηθοποιούς της γενιάς μου η Ασπασία Παπαθανασίου ήταν ένας ζωντανός θρύλος. Για τους νεαρούς ηθοποιούς της περιόδου της χούντας ήταν μια σπουδαία τραγωδός, εντελώς διαφορετική από αυτούς που ξέραμε εντός Ελλάδος, εντός Εθνικού Θεάτρου και εντός Επιδαύρου. Η Ασπασία ήταν εξόριστη. Ήταν η ταγματάρχης του ΕΛΑΣ Αθήνας που δεν τη χρειαζόταν η πατρίδα της. Ήταν μια πρωταγωνίστρια που εξ ανάγκης έκανε μια καριέρα παράλληλη προς το ελληνικό θέατρο. Η μη αποδοχή της από τους συντηρητικούς «συντονιστές» της θεατρικής ζωής στη μετεμφυλιακή Ελλάδα την ανάγκασε να στραφεί προς τα έξω και να μεταφέρει στα πέρατα του κόσμου τους στίχους των αρχαίων τραγικών ποιητών μας. Το 1957 μαζί με τον σπουδαίο σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη ιδρύουν το «Πειραϊκό Θέατρο» ταξιδεύοντας τις παραστάσεις τους στην αρχαία ελληνική τραγωδία σε δεκάδες χώρες. Το παγκόσμιο κοινό έρχεται σε επαφή με την παραστασιακή διάσταση των τραγικών ποιητών, που μέχρι τότε τους απολάμβανε κυρίως μέσα από τα διαβάσματά του. Παρότι αυτό που έβλεπε ήταν σε μια γλώσσα που δεν κατανοούσε, τα ελληνικά δηλαδή, η σκηνοθεσία του Ροντήρη, με τον επιμελημένο μετρικά και εκφραστικά τρόπο της, τους μετέφερε στο μεγαλείο της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Εδώ λοιπόν η συμβολή της Ασπασίας Παπαθανασίου ήταν καταλυτική. Με το σπουδαίο ταλέντο…