«Ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας μας». Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτό το βαρυσήμαντο απόφθεγμα, από επίσημα χείλη. Τόσες, και από τόσους που έχει καταντήσει μια κουραστικά επαναλαμβανόμενη μπαρούφα! Προεκλογική περίοδο έχουμε; Ανάληψη καθηκόντων υπουργών έχουμε; Αμολάνε την ανωτέρω φούσκα κι όποιον πάρει ο χάρος! Θα τη ξαναθυμηθούν βέβαια, στις επόμενες εκλογές. Θα τη θυμηθεί ξανά ο επόμενος υπουργός στην ορκωμοσία του. Στο ενδιάμεσο θα κοιτάζει το ταβάνι και θα ασχολείται με κάτι που νομίζει πως είναι πολιτιστική πολιτική. Απ’ την ανάποδη όμως. Γιατί μόνο ως βαρβαρότητα μπορεί να χαρακτηρισθεί ο τρόπος που αντιλαμβάνονται οι μνημονιακές κυβερνήσεις τον πολιτισμό.

Αν στο μεγάλο πεδίο του κράτους οι κυβερνήσεις δεν προώθησαν ποτέ τη δημιουργία μιας πολιτιστικής άνοιξης εντός της κοινωνίας και για την κοινωνία, θα πρέπει να επιχειρηθεί κάτι τέτοιο στην περιοχή της πόλης. Θεσμικά, διοικητικά και γεωγραφικά. Στην Αθήνα ας πούμε. Θεωρώ πως μία δημοτική αρχή με θέληση, μπορεί να φέρει μια τέτοια άνοιξη. Κατ’ αρχήν για τους κατοίκους της. Γιατί μια πόλη θελκτική και φιλική στους δικούς της ανθρώπους, μπορεί να είναι ελκυστική και για τους επισκέπτες. Οι πόλεις άλλωστε δεν είναι μουσεία. Δεν είναι ψυχρές καρτ ποστάλ. Τι να κάνει το Μουσείο της Ακρόπολης , ο πύργος του Άιφελ ή το Μπιγκ Μπεν από μόνα τους;

Αν θέλουμε να γίνει η πόλη μας προορισμός, θα πρέπει να είναι ζεστή, φίλια και ζωντανή. Και αυτόν τον ρόλο δεν μπορούν να τον παίξουν ούτε τα ψυχρά κτήρια, ούτε τα αγάλματα, ούτε τα σιντριβάνια. Ψυχή έχουν οι άνθρωποι. Αυτοί εκπέμπουν ζεστασιά και δίνουν ζωή στην πόλη. Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα θέλει ο ξένος να ζήσει τις διακοπές του. Ο ανθρώπινος παράγοντας, οι κάτοικοι είναι αυτοί που θα κάνουν την πόλη τους γοητευτική. Οι Αθηναίοι εν προκειμένω, που βιώνουν μια εποχή βάρβαρης φτωχοποίησης. Πώς μπορεί να είναι τουριστικός προορισμός η πρωτεύουσα της ανθρωπιστικής κρίσης;

Μαζί με τον αγώνα για το ξεπέρασμα της κρίσης, μέσα από εντελώς διαφορετικές πολιτικές από αυτές που εφαρμόζονται σήμερα, έχουμε ανάγκη από μια δημοτική αρχή με ευθύνη για την κοινωνία. Με άποψη για τον πολιτισμό. Και ακόμα με ξεκάθαρη ιδεολογία, κουλτούρα και σχέδιο.

Αυτή η πόλη θα πρέπει να ενισχύσει στην ταυτότητά της τα στοιχεία της φροντίδας για τους δημότες. Εκείνα του καλού γούστου και των ποιοτικών επιλογών. Γιατί δεν θα μπορούσε η Αθήνα να οργανώσει ένα δωδεκάμηνο φεστιβάλ; Χώροι υπάρχουν. Το ανθρώπινο δυναμικό πλεονάζει! Πολυμορφία και πλούτος αισθητικών ρευμάτων σε αφθονία! Γιατί δεν θα μπορούσε μια νέα δημοτική αρχή να συντονίσει όλες αυτές τις δυνάμεις της πόλης έτσι, ώστε, οργανωμένα να προβληθούν σε όλη τη γη καλώντας τους φίλους της τέχνης εδώ; Το παράδειγμα του Εδιμβούργου που επέλεξε να είναι πόλη – φεστιβάλ και κέρδισε σε επισκεψιμότητα, ανάπτυξη, σπουδές, είναι χαρακτηριστικό. Τα μουσεία της πρωτεύουσας με τους θησαυρούς τους, τα αρχαία θέατρά της, τα θέατρα των βράχων στην περιφέρειά της, το παραλιακό μέτωπο, οι τριακόσιες κάθε χρόνο πρεμιέρες, οι ορχήστρες, το πλήθος των μουσικών σκηνών με επιλογές από το παγκόσμιο ρεπερτόριο, οι κινηματογραφικές αίθουσες, οι ομάδες χορού, οι εκδοτικές δραστηριότητες και τόσες άλλες δημιουργικές προσπάθειες που αγωνίζονται η κάθε μια ξεχωριστά για να υπάρξει, γιατί δεν θα μπορούσαν να ενταχθούν σε έναν κεντρικό σχεδιασμό;

Αν υπάρχει ένα γενικό πρόβλημα στην απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων, στον τομέα του πολιτισμού καταγράφεται πλήρης ακινησία. Το πρόσφατο ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Δημιουργική Ευθύνη», οργανώθηκε για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το γνωρίζει κανείς στη σημερινή διοίκηση του Δήμου Αθηναίων; Και αν ναι, τι έκανε ακριβώς για να το αξιοποιήσει προς όφελος της πόλης και των δημιουργών που δραστηριοποιούνται σε αυτήν;

Μια πολιτική που θα έκανε την Αθήνα διαρκή Πολιτιστική Πρωτεύουσα, πέρα από τα πνευματικά δώρα σε κατοίκους και επισκέπτες, θα λειτουργούσε και ως μοχλός ανάπτυξης. Σε παραγωγές τέχνης, εκδόσεις, συνέδρια, και μια σειρά από άλλες δραστηριότητες που θα αποφέρουν σοβαρά οικονομικά οφέλη.

Έτσι, ώστε να μην χρειαστεί να ξανακούσουμε εκείνο τετριμμένο: «Ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας» γιατί τότε, θα έχουμε και μέτρο σύγκρισης.

Δημοσιεύτηκε στην  Αυγή

• 05.04.2014http://www.avgi.gr/article/2233789/athina-politistiki-proteuousa