Το όνομά του είναι Πάνος Σκουρολιάκος. Είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και πολιτικός, με την καριέρα του να αριθμεί πάνω από 45 χρόνια. Έχει στο ενεργητικό του συμμετοχές σε πολύ γνωστές, αγαπημένες, τηλεοπτικές σειρές, της ελληνικής τηλεόρασης, όπως στη σειρά “Ήρθε κι Έδεσε” και “Κλινική Περίπτωση”.
Συμμετείχε σε μεγάλα θεατρικά έργα, ενώ ταυτόχρονα σκηνοθέτησε έργα μεγάλων θεατρικών πατέρων. Εδώ και αρκετά χρόνια ασχολείται με τον πολιτικό στίβο, ενώ, από το 2015, είναι εκλεγμένος βουλευτής. Είναι ένας άνθρωπος που έχει διαπρέψει σε τόσους πολλούς τομείς, τον θαύμαζα πολύ, και είχα τη χαρά να έχουμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Η συνέντευξη κανονίστηκε να γίνει τηλεφωνικά, με τον ίδιο να δέχεται με χαρά να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση είχα ετοιμάσει. Με διάθεση να μιλήσει για όλα, ο Πάνος Σκουρολιάκος ‘ξεφυλλίζει’ το βιβλίο της ζωής του στο MAXMAG, σε μια αποκλειστική συνέντευξη.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασίλης Αλεξίου
Κύριε Σκουρολιάκο, αρχικά, καλωσορίσατε στο MAXMAG!
Ευχαριστώ πολύ!
Διάβασα ότι είχατε όνειρο σαν παιδί να γίνεται, ή ηθοποιός, ή σκηνοθέτης, ή και τα δύο. Έχοντας πλέον μια καριέρα που αριθμεί πάνω από 45 χρόνια, πως αισθάνεστε που αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα; Οι γονείς σας σάς στήριξαν στο εγχείρημά σας αυτό;
Ναι πράγματι, το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα, είμαι πολύ τυχερός σε αυτό! Οι γονείς μου με στηρίξαν υπό όρους. Δηλαδή μου είχαν πει: “θα μπεις στο πανεπιστήμιο και μετά κάνε ό,τι θες”. Εντάξει, έδωσα εξετάσεις και πέρασα οικονομικά στην τότε ΑΣΟΕΕ, το σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο ας πούμε (γελάει). Τους έφυγε ο καημός, κι έτσι μπόρεσα και έκανα τα όνειρά μου πραγματικότητα, και είμαι πολύ τυχερός γι’ αυτό.
Η ζωή με βοήθησε πραγματικά σε ό,τι σκέφτηκα, και η αλήθεια είναι βέβαια ότι από πίσω είχε πολύ κόπο, πολύ μόχθο, δε μου χαρίστηκε και κάτι. Νομίζω πήγα σχετικά καλά στο θέατρο, και ηθοποιός έγινα, και έπαιξα πολύ σπουδαίους ρόλους, και σκηνοθέτης έγινα. Διετέλεσα και διευθυντής θεάτρου, δίδαξα και στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών στο Ναύπλιο, δίδαξα και σε θεατρικές σχολές, και ήμουν διευθυντής στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου.
Πάντα ασχολούμουν με την πολιτική, από το 2015 μέχρι σήμερα είμαι βουλευτής. Νομίζω ότι δεν πρέπει να γκρινιάζω καθόλου, θα πρέπει να είμαι ευχαριστημένος από τη ζωή μου και να εύχομαι πραγματικά όλοι οι άνθρωποι να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.
Μπορούμε να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα, αρκεί να τα πιστέψουμε και να τα κυνηγήσουμε.
Υπήρξε στιγμή που μπορεί να το μετανιώσατε;
Όχι, δεν μετάνιωσα για τίποτα. Υπήρξαν, όμως, στιγμές δύσκολες. Στιγμές στενάχωρες. Στιγμές που γκρεμίστηκαν όλα και έπρεπε να τα κάνω από την αρχή. Κάποιες στιγμές υπήρχαν. Αλλά, αν το είχα μετανιώσει, δε θα το συνέχιζα. Το αντίθετο, επειδή δεν το είχα μετανιώσει, το συνέχισα, το πάλεψα, με πείσμα, με συνέπεια, και πήγαινα παρακάτω το πράγμα.
Πηγή φωτογραφίας: Enikos.gr
Μιας και μιλάμε για την καριέρα σας, να πούμε ότι έχετε ασχοληθεί και με την τηλεόραση, και με το θέατρο, και με τον κινηματογράφο. Είναι κάποιο από αυτά που να αγαπάτε λίγο περισσότερο;
Ε, βέβαια. Το θέατρο! Η συντριπτική πλειοψηφία των ηθοποιών αγαπάει κυρίως το θέατρο, γιατί εκεί μπορείς να είσαι κύριος του εαυτού σου, να έχεις μια απευθείας σχέση με το κοινό… σε όλα τα άλλα παρεμβάλλεται η εικόνα, παρεμβάλλεται το μοντάζ, παρεμβάλλεται ο σκηνοθέτης – που έχει τον πρώτο λόγο στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση – και είναι απλώς μια διαφορετική λειτουργία. Εκεί καλείσαι να λειτουργήσεις διαφορετικά. Όχι μόνο στο τι κάνεις και τι επαφή έχεις με τον κόσμο, αλλά και πως παίζεις.
Είναι διαφορετικό το παίξιμο για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, που έρχεται το πλάνο στο πρόσωπο σου και δείχνει τα συναισθήματα σου, τις αντιδράσεις σου στο θεατή, και άλλο στο θέατρο που είσαι μακριά, δεν έρχεται τόσο κοντά το πλάνο, το μάτι του θεατή δηλαδή. Πρέπει με την κίνηση και το συναίσθημα, το όποιο καλλιτεχνικό, να πλησιάσεις τον θεατή και να επικοινωνήσεις μαζί του.
Είναι και πιο δύσκολο το θέατρο…
Προφανώς.
Είναι μια πρόκληση…
Εκεί δε γλιτώνει κανένας. Εκεί φαίνεται και το ταλέντο, και τα πάντα.
Πάντως, έχω διαβάσει ότι μικρός συμμετείχατε στη φιλαρμονική του Παλαιού Φαλήρου…
Ναι. Ήθελα μικρός να πάω στο ωδείο αλλά ο πατέρας μου δε με έστελνε στο ωδείο, κι έτσι πήγα στη φιλαρμονική. Ήθελα να μάθω κλαρίνο, γιατί το αγαπημένο μου όργανο ήταν το όμποε, μου άρεσε πολύ ο ήχος. Από το κλαρίνο μπορείς να περάσεις στο όμποε.
Όταν πήγα όμως, είπε ο μαέστρος: “παιδί μου τι θες να κάνεις; Ποιο όργανο θες;”. Λέω κλαρίνο. “Ε, κλαρίνο έχω δώδεκα. Όλα τα κορίτσια παίζουν κλαρίνο”. (γελάει). “Τύμπανα άμα θες”. Ε, τύμπανο του λέω εντάξει, τι να κάνουμε. Και έτσι πέρασα και από τη φιλαρμονική του Παλαιού Φαλήρου.
Για να πιαστώ από τη μουσική γενικότερα, τι ρόλο παίζει γενικά η μουσική στη ζωή σας;
Παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο. Η μουσική είναι μια συντροφιά, είναι έμπνευση, είναι παρηγοριά, είναι χαρά, είναι διασκέδαση.
Στις παραστάσεις που κάνω, ως σκηνοθέτης χρησιμοποιώ πάντα τη μουσική, και αρκετά μάλιστα.
Θέλω τώρα να πάμε λίγο στα διηγήματα που έχετε γράψει. Διάβασα ότι έχετε εμπνευστεί από τους ποιητές της δεκαετίας του ’70, και ιδιαίτερα από τον Γιώργο Μαρκόπουλο…
Ο Γιώργος Μαρκόπουλος είναι ένας από τους κορυφαίους ποιητές της γενιάς του ’70, με πολύ σπουδαίο έργο, με πολύ μεγάλα βραβεία. Ένας πολύ ταπεινός άνθρωπος, σχεδόν κοσμοκαλόγερος. Ήμασταν φίλοι από τα φοιτητικά μας χρόνια, και κρατήσαμε αυτή τη φιλία, άσχετα αν δε βλεπόμαστε πολύ. Επικοινωνούμε τηλεφωνικά όμως.
Ένας άνθρωπος αυτής της γενιάς, που υπήρξε πολύ φίλος μου, και με έχει επηρεάσει πολύ επίσης, είναι ο Γιάννης ο Βαρβέρης, ο οποίος ήταν ένας συγκλονιστικός ποιητής, που έφυγε νωρίς, ενώ ήταν και κριτικός θεάτρου στην “Καθημερινή“.
Πιάνομαι λίγο από τα ποιήματα…
Από τα διηγήματα. Πεζογραφία είναι. Μια πεζογραφία λίγο ποιητική βέβαια, υπερρεαλιστική ώρες ώρες.
Είχα τη δυνατότητα, γιατί τότε μόλις είχα πάει στη δραματική σχολή, δεν είχα παίξει ακόμα, αλλά αυτό ήταν η κατάθεση μου. Είχα ανάγκη να καταθέσω κάτι, και δεν είναι τυχαίο ότι από τότε δεν ξανάγραψα.
Έχουνε βγει δύο βιβλία και ένα συγκεντρωτικό τόμος από τα δύο βιβλία, τα διηγήματά μου. Είναι εξαντλημένα, δεν υπάρχουνε, ή τουλάχιστον ένας μου είπε ότι το βρήκε σε ένα παλαιό βιβλιοπωλείο ένα βιβλίο μου. Είναι η λογοτεχνική κατάθεση μου, η οποία δε συνεχίστηκε όμως.
Γενικότερα, ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας;
Ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι, οι καταστάσεις οι ανθρώπινες, οι δυσκολίες του ανθρώπου, είτε ως άτομο είτε ως μέλος της κοινωνίας, είτε ως μέλος μιας κοινωνίας που παλεύει για να αλλάξει τον κόσμο, να τον κάνει καλύτερο, να μας κάνει να τον δούμε διαφορετικά. Ο άνθρωπος, λοιπόν, μέσα από τις προσωπικές του, αλλά και τις συλλογικές του ευκολίες και δυσκολίες.
Ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι, οι καταστάσεις οι ανθρώπινες, οι δυσκολίες του ανθρώπου, είτε ως άτομο είτε ως μέλος της κοινωνίας, είτε ως μέλος μιας κοινωνίας που παλεύει για να αλλάξει τον κόσμο, να τον κάνει καλύτερο, να μας κάνει να τον δούμε διαφορετικά. Ο άνθρωπος, λοιπόν, μέσα από τις προσωπικές του, αλλά και τις συλλογικές του ευκολίες και δυσκολίες.
Να πούμε ότι έχετε συμμετάσχει σε πάρα πολλές τηλεοπτικές σειρές και θεατρικές παραστάσεις. Ήθελα να σας ρωτήσω, υπάρχει κάποια συμμετοχή που να ξεχωρίζετε περισσότερο;
Όχι. Αγάπησα ό,τι έκανα. Κάποια από αυτά ήταν καλά, κάποια δεν ήταν καλά. Δεν έχουμε το μαγικό ραβδάκι της επιτυχίας. Τα αγάπησα γιατί έβαλα την ψυχή μου σε ό,τι έκανα. Από το πιο απλό πράγμα, μέχρι το πιο σύνθετο. Αν και πιστεύω πως στο θέατρο δεν υπάρχουν απλά και σύνθετα, όλα είναι σύνθετα και δύσκολα.
Ο κόσμος, ας πούμε, την επιθεώρηση την έχει σαν ένα είδος ελαφρύ, που δε του δίνει πολύ σημασία, κι όμως είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο είδος. Το να είσαι μόνος σου, σε μια σκηνή, και να έχεις από κάτω σου 500 άτομα, ή 2 χιλιάδες άτομα κάθε βράδυ στο Δελφινάριο, και να τους κρατάς, και να σε χειροκροτούν και να περνάνε καλά με την υποκριτική σου απόδοση, δεν είναι εύκολο πράγμα, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Άρα, λοιπόν, ευκολίες δεν υπάρχουν στο θέατρο. Υπάρχουν δυσκολίες, τις οποίες καλούμαστε να υπερβούμε.
Για να κλείσουμε αυτό το θέμα, να αναφέρω ότι αυτήν την περίοδο βρίσκεστε στο “Κόκκινο Ποτάμι-Η Συνέχεια”…
Ναι, δεν έχουνε βγει ακόμα τα δικά μου επεισόδια. Νομίζω τον άλλον μήνα, ή προς το τέλος αυτού θα βγουν. Έχω να παίξω 7 χρόνια στην τηλεόραση, έκανα ένα γκεσταριλίκι, πριν από δυο-τρία χρόνια, σε μια πολύ ωραία τηλεοπτική σειρά, αλλά να συμμετάσχω κάπως πιο οργανωμένα, έχω 7 χρόνια να το κάνω, και το έκανα αυτό. Με κολάκεψε η πρόσκληση του Μανούσου Μανουσάκη. Εκεί, παίζω έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο…
Τον κοινοτάρχη Γκίκα Κεχαγιά…
Ναι, ένα λαμόγιο κοινοτάρχη (γελάει).
Παρόλες τις δύσκολες συνθήκες -γιατί γυρίζεται σε φυσικούς χώρους- είναι το πείσμα του Μανούσου και η χειρουργική του δουλειά που απαιτεί να είσαι εκεί συνέχεια, και να έχεις τις κεραίες σου τεντωμένες. Νομίζω αξίζει τον κόπο, γιατί το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.
Πάμε τώρα σιγά σιγά στο θέατρο. Γνωρίζω ότι έχετε πρωταγωνιστήσει σε έργα μεγάλων θεατρικών συγγραφέων. Θα αναφέρω για παράδειγμα τον Σοφοκλή, τον Αριστοφάνη, και τον Σακελλάριο, για να έρθουμε σε κάτι πιο νεότερο. Εσείς προτιμάτε το νεότερο ή το αρχαίο θέατρο τελικά;
Προτιμώ το θέατρο. Έχω παίξει, όπως είπατε, Αριστοφάνη, Μένανδρο, αρχαίους τραγικούς, Σαίξπηρ, τα πάντα.
Αλλά όλα τα αντιμετωπίζω με τη σοβαρότητα και την αγάπη που τους πρέπει.
Και από το σύγχρονο θέατρο, βεβαίως, έχω παίξει Σακελλάριο όπως είπατε. Έχω σκηνοθετήσει αρκετά έργα του και τα έχω παίξει. Και ακόμα πιο σύγχρονους συγγραφείς, Έλληνες και ξένους.
Πάμε τώρα λίγο στις συνεργασίες σας. Εγώ θα αναφέρω τώρα, για παράδειγμα, ένα πολύ μεγάλο όνομα, την Έλενα Ναθαναήλ. Είναι κάποια συνεργασία που ξεχωρίζετε;
Με την αείμνηστη Έλενα Ναθαναήλ δεν προλάβαμε να συναντηθούμε στο πλατό, γιατί αρρώστησε και αποχώρησε τότε από τη σειρά (σ.σ.: αναφέρεται στη σειρά “Γοργόνες“). Έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς μετά άλλους, και με παλιότερους ηθοποιούς από μένα, που πήρα πάρα πολλά πράγματα.
Αν θέλετε να αναφέρω κάποιους, θα ανέφερα τον Θύμιο Καρακατσάνη, που ήταν ένα δαιμόνιο θεατρικό, από τον οποίον προσπάθησα και ‘έκλεψα’ αρκετά πράγματα. Ένας άλλος, πάρα πολύ σημαντικός ηθοποιός, αλλά επειδή είχε μια δική του πορεία και εμμονή στο θέατρο του, και να μην ανοίγεται πολύ, από τον οποίο πήρα πολλά πράγματα, είναι ο Στέφανος Ληναίος. Ένας εκπληκτικός άνθρωπος, και ένας σπουδαίος ηθοποιός.
Ακόμα, ο Κώστας Ρηγόπουλος, και με αυτόν είχα συνεργαστεί πολύ καλά, ο Σωτήρης Μουστάκας, ο Βέγγος, πάρα πολλοί σημαντικοί και μεγάλοι ηθοποιοί, που τους κοίταγα με ανοιχτό το στόμα, και προσπαθούσα να δω τι κάνουν, πως το κάνουν, από που πηγάζει αυτό το μεγαλείο.
Ήμουνα τυχερός πραγματικά που βρέθηκα με όλους αυτούς. Τον Παπαμιχαήλ… τους αγαπούσα. Θεωρώ ότι δάσκαλοί μου στο θέατρο είναι τρεις σπουδαίοι σκηνοθέτες: ο Σπύρος Ευαγγελάτος, ο Πέλος Κατσέλης και ο Λεωνίδας Τριβιζάς. Πήρα πάρα πολλά από αυτούς τους δασκάλους στη σχολή, και θα τους ευγνωμονώ πραγματικά αιώνια.
Θα πιαστώ λίγο από την Έλενα Ναθαναήλ, μιας και μου είπατε ότι δεν προλάβατε να συνεργαστείτε. Θέλω να σας ρωτήσω, υπάρχει κάποιος ηθοποιός ή σκηνοθέτης που θα θέλατε να συνεργαστείτε;
Εκατομμύρια! (γελάει). Πάρα πολλοί. Βεβαίως, γιατί έχουμε πάρα πολλούς σημαντικούς ηθοποιούς. Βέβαια, δεν μπορείς να συνεργαστείς με όλους. Να, ας πούμε, όπως με τον Μανούσο που γνωριζόμαστε, ξέρω εγώ, 30-40 χρόνια, δεν είχε τύχει να δουλέψουμε ποτέ. Οπότε τώρα που μου έκανε την πρόταση, δεν μπορούσα παρά αν δεχτώ, και να δεχτώ με χαρά και ευγνωμοσύνη.
Θα ήθελα να πω ότι, και ο γιος σας, αλλά και η κόρη σας, δεν έχουν ακολουθήσει το επάγγελμα του ηθοποιού. Θα θέλατε να το είχανε κάνει;
Όχι (γελάει). Ήθελα να κάνουν αυτό που θέλουν. Τα παιδιά τα δικά μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μες στο θέατρο. Ξέρουν πολύ καλά το θέατρο. Ξέρουν τα καλά του και τα δύσκολα του. Έζησαν καταστάσεις μαζί μας, μας ακολουθούσαν στις περιοδείες, κουβαλούσαν τα σκηνικά, προγράμματα. Δεν είναι από εκείνα τα παιδιά που, η εικόνα του θεάτρου, είναι αυτή που έχουνε, του αποτελέσματος, όταν πας σε μια αίθουσα και κάθεσαι και βλέπεις μια ωραία παράσταση.
Τα παιδιά τα δικά μου, ως παιδιά ηθοποιού, είχανε εικόνα από την πρώτη στιγμή που άρχιζε η ανάγνωση του κειμένου, μέχρι από εκεί που τελείωναν οι παραστάσεις. Με όλες τους τις δυσκολίες. Ήθελαν πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Η κόρη μου ήθελε να σπουδάσει βιολογία, το έκανε, είναι στη Γαλλία, πάει να πάρει το διδακτορικό. Ο γιος μου στην πληροφορική, εργάζεται και αυτός έξω στην επιστήμη του. Αφού αυτό τους αρέσει, αυτό πρέπει να κάνουν.
Δε σημαίνει ότι, επειδή είσαι δικηγόρος, τα παιδιά σου πρέπει να γίνουν δικηγόροι. Δε σημαίνει ότι, επειδή είσαι ηθοποιός, τα παιδιά σου πρέπει να γίνουν ηθοποιοί. Δε σημαίνει ότι, επειδή είσαι πολιτικός, βουλευτής, Υπουργός, τα παιδιά σου θα γίνουνε βουλευτές και Υπουργοί. Ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του όνειρα, και θα πρέπει να τα κυνηγάει, όπως είπαμε και προηγουμένως.
Θα έρθω τώρα λίγο στην αρχή, που αναφέρατε και εσείς ότι έχετε διδάξει και στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχω γράψει ότι ήσασταν καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης και της Ανώτερης Σχολής Θεάτρου του Πειραϊκού Συνδέσμου, ενώ ήσασταν και αντιπρόεδρος του Οργανισμού Εταιρικών Θιάσων του ΣΕΗ. Θέλετε να μας μιλήσετε γι’ αυτήν την περίοδο της ζωής σας;
Αυτή η περίοδος της ζωής μου ήταν ανάμεσα στο θέατρο. Δηλαδή, παράλληλα, έκανα και θέατρο, με όλα αυτά. Δεν ήταν ξεχωριστά. Δεν σταματούσα το θέατρο και ήμουνα του πανεπιστημίου ξέρω εγώ, διδάσκων για την ακρίβεια, ή οτιδήποτε άλλο. Το ένα εμπλέκεται με το άλλο, και το ένα προίκισε το άλλο.
Από τη δουλειά μου με τα παιδιά έμαθα πράγματα που με επηρεάσανε στη δουλειά μου μετά στο θέατρο. Από τη δουλειά μου μετά στο θέατρο, έμαθα πράγματα είτε ως διευθυντής, είτε ως δάσκαλος στα παιδιά. Δηλαδή, ήτανε ανακατεμένα όλα μαζί, και το ένα βοήθαγε το άλλο, και το ένα ενέπνεε το άλλο.
Παίρνοντας πάσα από αυτό, θα ήθελα ένα σχόλιο σας για τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίζονται στο χώρο της τέχνης. Θα κάνω και μια αναφορά στο Εθνικό Θέατρο, το οποίο, όπως εσείς ο ίδιος έχετε αναφέρει τώρα πρόσφατα, έκλεισε για πρώτη φορά μετά από 93 χρόνια!
Ναι, γιατί ήταν η μοναδική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Κοιτάξτε, αυτή η κυβέρνηση έχει αντιμετωπίσει εχθρικά τον πολιτισμό, από την πρώτη στιγμή που ήρθε. Να θυμίσω το τσιμέντωμα της Ακρόπολης; Να θυμίσω το τεμαχισμό της Βυζαντινής Πομπηίας που βρέθηκε στο Σταθμό Βενιζέλου και το μετρό Θεσσαλονίκης; Να θυμίσω την πλήρη απαξίωση των αρχαιολογικών χώρων, που είχε σαν συνέπεια να πιάσει φωτιά ο αρχαιολογικός χώρος των Μυκηνών;
Να θυμίσω το ανοσιούργημα που θέλουν να δανειστούμε τα γλυπτά του Παρθενώνα, που σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε έτσι de facto την κυριαρχία του Βρετανικού Μουσείου επάνω τους; Να τους τα χαρίζουμε; Να θυμηθώ την νομιμοποίηση της συλλογής Stern, μιας αρχαιοκαπηλικής συλλογής, της οποίας επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός στο Manhattan, στο διαμέρισμα του βαθύπλουτου κυρίου Stern, και αντί να πει: “αυτά είναι δικά μας, φέρ’ τα πίσω”, έφερε 15 μόνο να εκτεθούν για ένα διάστημα, σε ένα ιδιωτικό μουσείο, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης του Ιδρύματος Γουλανδρή, και μετά να πάνε πίσω;
Έτσι δίνεις συγχωροχάρτι στους αρχαιοκάπηλους, που μετέφεραν τα σπλάχνα της Κυκλαδικής γης, στα πέρατα του κόσμου, να τον απολαμβάνουν στα διαμερίσματα τους; Τι να πρωτοπώ; Το τελευταίο που έκανε είναι το θέμα της διαβάθμισης των πτυχίων των καλλιτεχνικών σχολών. Μέχρι το 2003, υπήρχε ένας οργανισμός, που ισοβάθμιζε αυτά τα πτυχία, ως πτυχία Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (Τ.Ε). Από τότε, όμως, δεν ανανεώθηκε αυτό το πράγμα, και τα παιδιά μένανε χωρίς καμία διαβάθμιση.
Ο πρωθυπουργός, αντί να τα διαβαθμίσει, να ελέγξει τις σχολές, να δημιουργήσει στο πανεπιστήμιο, όπως υπάρχει σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου, Ανώτατη Σχολή Παραστατικών Τεχνών, λέει στα παιδιά ότι: “έχετε απολυτήριο Λυκείου με το απολυτήριο της Δραματικής Σχολής”. Δηλαδή, πας γυμνάσιο, πας λύκειο, για να μπεις σε δραματική σχολή πρέπει να έχεις τελειώσει λύκειο, μπαίνεις σε δραματική σχολή, κάνεις τρία χρόνια σπουδές, και ξαναγυρνάς στο λύκειο. Δεν έχεις τίποτα. Είμαι 45 χρόνια στο χώρο, τέτοιες κινητοποιήσεις δεν έχω δει ποτέ. Ξεσηκώθηκε ο κόσμος, και αυτός ο κόσμος δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ και καλά, είναι ένας κόσμος που ζητάει το δίκιο του.
Για να κλείσουμε σιγά σιγά τη συνέντευξη, θα θέλατε να μας πείτε μια αστεία ιστορία; Κάτι που να θυμάστε. Κάτι ωραίο.
Πολλά αστεία και ωραίες καταστάσεις ζήσαμε στις περιοδείες. Δεν έχω τώρα πρόχειρα κάτι να σας πω. Πολλά πράγματα ζήσαμε με ομότεχνούς μου, όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στο θέατρο, και καθημερινά, είτε στο θέατρο, είτε στις πρόβες, είτε στις παραστάσεις, υπάρχει πάντα ένα καλό κλίμα, με χιούμορ, είναι ένας χώρος που δε του λείπει τίποτα. Ούτε το χιούμορ, ούτε η καλή διάθεση.
Πηγή: MaxMag
