Κραταιό είδος ψυχαγωγικού θεάματος η «μουσική κωμωδία», συνδυάζει μουσικές σκηνές και διάλογο σε πρόζα με ασήμαντη συνήθως πλοκή και ρηχό περιεχόμενο. Ήταν πάντα όμως ένα είδος αγαπητό στο κοινό, ακριβώς λόγω του μουσικού της χαρακτήρα και της απλότητάς της σε πλοκή και νοήματα. Ήταν κάτι σαν αυτό που σήμερα ονομάζουμε «σαπουνόπερα» στο τηλεοπτικό τοπίο. Το «κωμειδύλλιο» ενσωμάτωσε τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα έργο ως «μουσική κωμωδία», δίνοντας εξαιρετικούς καρπούς. Αυτού του είδους η «μετ’ ασμάτων ελαφρά κωμωδία» αναπτύχθηκε στην αθηναϊκή σκηνή του 19ου αιώνα, με πλήθος ηθογραφικά και ρομαντικά στοιχεία. Ως θεατρική περιοχή, το κωμειδύλλιο αποτέλεσε ένα συμπαγές και ευδιάκριτο είδος μουσικής κωμωδίας, που εξέφρασε την αισθητική και τις ανάγκες ψυχαγωγίας μιας ολόκληρης εποχής. Στην Ελλάδα, υπήρξαν και πολλά άλλα είδη μουσικών κωμωδιών, ποικίλης αισθητικής προέλευσης. Το στοιχείο όμως που δέσποζε ήταν εκείνο της «ελαφράς» γραφής και παράστασης. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η μουσική κωμωδία γνώρισε εποχές μεγάλης άνθισης. Πάντα οι ποιοτικές ταχύτητές της ήταν ποικίλες. Επικεντρωνόμενος στη λαϊκή αποδοχή του είδους, ο σπουδαίος μαρξιστής θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Μπέρτολτ Μπρεχτ υιοθέτησε τη φόρμα του, προικίζοντάς την με άξια λόγου πλοκή και βέβαια ενδιαφέρουσα πολιτικο-φιλοσοφική τοποθέτηση. Έτσι, ενέταξε ένα κοσμαγάπητο λαϊκό θεατρικό είδος στη μέσω του θεάτρου αισθητική και ιδεολογική εργασία του.…